Δεν μπορούμε να πούμε ακόμη πως έχουν ξεκινήσει να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Ίσα ίσα κάθε αγωνιστική που κυλάει στο φετινό πρωτάθλημα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως δύσκολα θα δημιουργηθεί μια καθαρή εικόνα στη βαθμολογία. Και αυτό είναι καλό από την πλευρά του ανταγωνισμού, από την άλλη αποτελεί και τη βασική αιτία που οι προπονητές θα αναγκαστούν να κάνουν συνήθεια την ασπιρίνη.
O Παναθηναϊκός βλέπει το σύνδρομο των εκτός έδρας να συνεχίζεται. Ακούστηκαν πολλά μετά την Τρίπολη. Ένα από τα βασικά ερωτήματα ήταν το αν η σαρωτική εικόνα των πράσινων στη Λεωφόρο οφείλεται στο ότι οι αντίπαλοι που έχει βρει εκτός είναι πολύ πιο δύσκολοι από αυτούς που έχει αντιμετωπίσει εντός. Η απάντηση για εμένα είναι όχι! Ναι, το εκτός έδρας πρόγραμμα των πράσινων με Γιάννενα, Βικελίδης, Φάληρο και Τρίπολη ήταν ένα από τα πιο δύσκολα που θα μπορούσαν να τους κάτσουν, αφού αν βάλεις μέσα το ΟΑΚΑ και την Τούμπα αυτές είναι οι πιο δύσκολες έδρες στην κατηγορία. Από την άλλη, σε ποιο από τα ματς που ο Παναθηναϊκός έπαιξε εκτός έβγαλε έστω κι ένα 20λεπτο από την ενέργεια που βγάζει στη Λεωφόρο; Σε κανένα! Ο Γιοβάνοβιτς καλείται να βρει ισορροπία. Είναι εμφανές πως υπάρχει μια ανασφάλεια όταν αγωνίζεται μακριά από το γήπεδό του. Μια έλλειψη σιγουριάς που κάνει τον αντίπαλο να μυρίζεται το αίμα και να αλλάζει προτεραιότητες. Οποιοσδήποτε πάει να παίξει στη Λεωφόρο θα σκεφτεί πώς δεν θα δεχτεί γκολ. Οποιοσδήποτε φιλοξενήσει τους πράσινους στην έδρα του θα σκεφτεί πρώτα πώς θα μπορέσει να τους οδηγήσει σε ένα αβίαστο λάθος ώστε να βρει το γκολ και να φέρει το ματς στα μέτρα του. Δεν είναι θέμα ποιότητας λοιπόν, γιατί και αυτό ακούστηκε, αλλά ο ίδιος ο Παναθηναϊκός οφείλει να διορθώσει το ότι τον αντιμετωπίζουν ως διαφορετική ομάδα στα εντός απ’ ότι στα εκτός.
Η ΑΕΚ σε ένα ματς που έκανε τζιζ κατάφερε να πάρει τρεις βαθμούς. Ο Γιαννίκης έκανε το 2/2 δείχνοντας και στο δεύτερο ματς πως ποντάρει πολλά στο διάβασμα του αντιπάλου. Φάνηκε άλλωστε όταν θυσίασε την επιθυμία του για πρέσινγκ ψηλά με την χρησιμοποίηση του Ανσαριφάρντ. Με τον Ιρανό αντί του Αραούχο η Ένωση δεν μπορούσε να πιέσει στα στόπερ και όλο της το πρέσινγκ το άσκησε εύστοχα στον άξονα. Κάπως έτσι μεγάλωσε τους κενούς χώρους στο γήπεδο και έτρεξε αυτή τον Βόλο αντί να την τρέξει αυτός. Σαφώς χρειάστηκε και τύχη, όπως όλοι την χρειάζονται σε τέτοιο επίπεδο. Την είχε στη φάση του πέναλτι όπου γλίστρησε ο Ρεγκατέν, όσο και με την εξαιρετική παρουσία του Στάνκοβιτς κάτω από τα δοκάρια. Πάντως φαίνεται ότι υπάρχει εύστοχη αντιμετώπιση στην ηρεμία των αντιδράσεων της άμυνας καθώς, ναι, ο αντίπαλος πίεσε και είχε ευκαιρίες, όμως πανικός δεν υπήρξε. Από την άλλη όταν ο Βόλος είναι σε θέση να έχει στιγμές μπροστά στην εστία σου, εσύ θα πρέπει να αξιοποιείς καλύτερα τις δικές σου ευκαιρίες και οι κιτρινόμαυροι είχαν αρκετές που δεν τελείωσαν όπως έπρεπε στο Πανθεσσαλικό…
Ο ΠΑΟΚ ήταν λες και στο πρώτο ημίχρονο στο Καραϊσκάκη δεν είχε προπονητή τον Λουτσέσκου. Δεν λέμε πως ο Ρουμάνος δεν κάνει λάθη, αλλά τουλάχιστον δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο φτηνά! Σε επίπεδο προσέγγισης ο δικέφαλος του Βορρά ήταν λάθος. Αποφάσισε να πάρει την μπάλα στα πόδια του και να κερδίσει μέτρα ξεχνώντας πως είχε ευρωπαϊκό ματς την Πέμπτη, όπως άλλωστε και ο Ολυμπιακός. Κρατώντας ψηλά την γραμμή της άμυνάς του έκανε ακόμη πιο εύκολο θύμα τον Εσίτι, δίνοντας παράλληλα το δικαίωμα σε έναν επίσης κουρασμένο αντίπαλο να βρει διαδρόμους για να απειλήσει. Η είσοδος του Καντουρί και σταδιακά και των υπόλοιπων (Βιεϊρίνια, Μουργκ, Μίτριτσα) τον σουλούπωσαν. Ο Λουτσέσκου εξήγησε τον λόγο που δεν μπορούσε να τους ρίξει για 90λεπτο. Από την άλλη όμως εφόσον υπήρχαν ιδιαιτερότητες στην αξιοποίησή τους στο ντέρμπι, τότε θα έπρεπε να μην είναι και τόσο μονόπατη η προσέγγισή του στο ματς. Ουσιαστικά, όσο καλό ήταν το διάβασμα και η ευελιξία του στο πρώτο του ντέρμπι με την ΑΕΚ, τόσο κακό ήταν το κοουτσάρισμά του στο ματς με τους ερυθρόλευκους, καθώς και το διάβασε λάθος αλλά και δεν διέγνωσε έγκαιρα τον κίνδυνο πριν γίνει η ζημιά και το 2-0. Το μεγάλο ζήτημα για τον ΠΑΟΚ και τον Λουτσέσκου είναι να κρατηθούν σε θέση βολής μέχρι το ρόστερ να αποκτήσει το απαραίτητο βάθος από τις επιστροφές των παικτών που έχουν ταλαιπωρηθεί. Βέβαια και η ποδοσφαιρική ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πως τα πράγματα θα έρθουν όπως θέλεις…
Ο Ολυμπιακός πέτυχε τον στόχο του ιδρώνοντας για ένα 20λεπτο. Ο Μαρτίνς ήταν πολύ ρεαλιστής στο διάβασμά του εν αντιθέσει με τον Ρουμάνο. Δηλαδή, ζύγισε την κούραση της ομάδας του και επένδυσε σωστά στις δυνάμεις που της είχαν μείνει από την Φρανκφούρτη. Οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν εντυπωσιακοί σε επίπεδο δημιουργίας, αλλά ήταν εξαιρετικά στοχευμένα τα σημεία που έδωσαν την ενέργειά τους στο ντέρμπι. Με την εκρηκτικότητα του Ακιμπού έβαλαν βενζίνη στο ρεζερβουάρ, την οποία ξόδεψαν στο πρέσινγκ του build-up του ΠΑΟΚ. Τον οδήγησαν σε δύο λάθη, βρήκαν δύο γκολ και έδειξαν να καθαρίζουν. Από εκεί και πέρα ο Μαρτίνς ίσως βιάστηκε. Οι αλλαγές του (πλην του τραυματία Ροντρίγκες) μάζεψαν τον Ολυμπιακό πιο πίσω στο γήπεδο, με τη διαφορά πως τις προηγούμενες φορές είχε περισσότερες δυνάμεις για να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους. Μπορεί ο ΠΑΟΚ στο μεγαλύτερο διάστημα της κατοχής του στο β’ μέρος να μην ήταν πιεστικός, όμως σίγουρα είχε περισσότερες πιθανότητες να βρει ένα γκολ σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο όπου ο Βαντσλίκ δεν είχε καθόλου δουλειά. Εδώ πάντως ο Μαρτίνς φαίνεται να έχει τα ίδια θέλω με τον Λουτσέσκου. Ψάχνει κι αυτός την διαχείριση, το μοίρασμα των λεπτών, την προσθήκη νέων ποδοσφαιριστών από τον πάγκο. Το έδειξε με την ίσως αρκετά γρήγορη είσοδο του Τικίνιο, το έδειξε κυρίως με χρησιμοποίηση του Ονιεκούρου, όπου ψάχνει διακαώς τρόπο να τον ενεργοποιήσει, ενώ η είσοδος του σαφώς πιο έτοιμου Βρουσάι θα ήταν η πιο λογική επιλογή.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
